Ako si Celina, 26.
Lumaki akong nag-iisa at laging tanong kung bakit walang tatay at kapatid sa buhay ko.
Sabi ni Mama,
“Ikaw lang ang anak ko. Masaya na tayo.”
Pero kahit anong pilit niya,
may kakaiba akong nararamdaman —
yung pakiramdam na may kulang.
Na parang dapat may isa pang katulad ko sa mundong ito.
Pero kinalimutan ko.
Tinanggap ko na lang ang katotohanan ayon kay Mama.
Hanggang isang gabi…
ANG KUMATOK SA GABI NG MGA LIHIM
10:47 PM.
May kumatok.
Pagbukas ko ng pinto…
Ako.
Pero hindi ako.
Isang babaeng kamukhang-kamukha ko —
parehong mata, ngiti, hugis ng mukha.
Tumulo agad ang luha niya:
“Ate? Ako si Celine. Kambal mo ako.”
Hindi ako nakapagsalita.
Hindi koo maigalaw ang boses ko.
Hindi ko maigalaw ang kahit isang parte ng katawan ko sa pagkagulat.
Lumingon ako kay Mama —
namutla, nanginginig, parang may multong bumalik sa buhay niya.
ANG KASINUNGALINGANG PINANIWALA KO
“MA!? ANO ’TO!?”
Sigaw ko.
Napaupo si Mama habang humahagulgol:
“Ayoko sanang sabihin…
pero muntik na kitang mawala noon.
Pinili ko ‘yung anak na kayang mabuhay.”
Halos malaglag ako sa sahig.
Ibig sabihin…
pinili niya ako. Binitawan niya si Celine.
“May sakit sa puso ang kapatid mo.
Wala tayong pera.
Wala akong magawa kundi ipa-adopt siya sa mayamang pamilya…
para mabuhay siya.”
Doon ako napahagulgol.
Ang hirap tanggapin —
pero mas lalo nang makita ko si Celine…
nakatingin sa akin na parang nakatingin sa salamin ng buhay na ninakaw sa kanya.
ANG BUONG KATOTOHANAN
Kwento ni Celine:
Lumaki siyang marangya —
pero laging may tanong sa pagkatao niya.
Nakita niya ang lumang birth record na may nakasulat:
kambal.
Isa pang pangalan: Celina.
At mula noon,
hinanap niya ako hanggang mapuntahan niya ang address namin.
ANG UNANG YAKAP NA PINAGHIWALAY NG KAPALARAN
Niyakap ko siya —
dalawang pusong sabay na tumibok.
Parang biglang kumpleto ako.
Parang lahat ng butas sa puso ko,
tinakpan ng pagyakap niya.
Pero naramdaman ko ang isang bagay —
mahina ang tibok ng puso niya.
Tumingin siya sa akin, may lungkot sa mata:
“Ate… kaya ko lang hinanap ka
kasi baka hindi na ako tumagal.”
Tumigil ang mundo ko.
ANG HINDI KO KAYANG TANGGAPIN
May taning siya.
Kailangan niya ng heart transplant.
At ang pinaka-angkop na donor?
Ako.
Yung pusong kay Mama ibinigay nung araw na iyon.
Sabi ng doktor:
“Kung ibibigay ni Celina ang puso niya,
maliit ang tsansang mabuhay siya.”
Pumili ako sa pagitan ng:
• Buhay ko
• Buhay ng kapatid kong dapat kasama ko buong buhay
Pagtingin ko kay Mama,
nakita kong durog na durog siya.
Paano kung mawala ulit ang isang anak?
Pagtingin ko kay Celine…
nakita ko ang sarili kong pinalad mabuhay
habang siya binigyan ng maikling panauhin lang sa mundo.
“Ate… wag kang mag-alala.
Masaya na akong nakita kita.”
Pero hindi.
Hindi ako papayag.
ANG DESISYONG PINAGAWA NG PUSO KO
Lumuhod ako sa harap ni Mama, umiiyak:
“Ma, oras na para maging patas tayo sa mundo.”
Sa unang pagkakataon,
si Mama ang humagulgol sa desisyon ko:
“Anak… ‘wag mo akong iiwan ulit…”
Pero ngumiti ako:
“Hindi ako mawawala.
Dito lang ako.”
Inilagay ko ang kamay ko sa dibdib ko —
sa pusong ibibigay ko,
na kay Celine naman talaga dapat.
ANG KAMATAYAN NA NAGBIGAY NG PANIBAGONG BUHAY
Hindi ako nagising mula sa operasyon.
Pero nagising si Celine.
At ang unang nakita niya sa pagbangon…
ay si Mama — luhaan, hawak ang kamay niya.
Ang unang narinig niya, pabulong ngunit buo:
“Anak… salamat sa pagbabalik ni Celina sa’kin.”
ANG PUSONG NAKILALA ANG TOTOONG TIRAHAN NIYA
Ngayon, buhay si Celine…
at dala niya ang puso ko.
At tuwing humahawak siya sa dibdib niya—
ngumingiti siya at sinasabi:
“Ate… salamat sa buhay.”
Hindi na kami pinaghihiwalay.
Hindi na kami magkaibang mundo.
Isang puso lang kami.
Habambuhay.
ARAL NG KWENTO
May mga taong ipinanganak na magkasama…
kahit huli na ang lahat para magsama sila nang buo,
pipiliin nilang kumpletuhin ang nawawalang kalahati ng iba.
