Maagang pumasok si Mang Ernesto, isang payat ngunit maayos manamit na matanda, sa isang mamahaling tindahan ng mga panlalaking kasuotan. Plantsado ang kanyang lumang polo, malinis ngunit kupas, at suot niya ang paboritong sombrero na itinatabi lang niya para sa mga espesyal na araw.
Sa kanyang kamay, hawak niya ang isang sobre—isang libong piso lamang—at isang imbitasyon para sa ika-50 anibersaryo ng kanilang high school reunion.
Habang dahan-dahan siyang naglalakad sa loob ng boutique, pinagmamasdan niya ang mga kurbata—may mga kulay asul na elegante, may disenyo ng tuldok, at may mga tatak na alam niyang hindi niya kayang bilhin.
Lumapit ang isang saleslady, magalang na ngumiti.
“Magandang araw po, Lolo! May maitutulong po ako?”
Ngumiti si Mang Ernesto, puno ng kaba at pananabik.
“Apo, gusto ko lang sana bumili ng kurbata. Reunion namin mamayang gabi. Limampung taon na mula noong huli kaming magkita ng mga kaklase ko.”
Namangha ang saleslady. “Ang ganda naman po ng okasyon! Dito po, may mga magagandang design.”
Pinili ni Mang Ernesto ang kurbatang navy blue—simple, ngunit may dating.
Ngunit nang makita niya ang presyo: ₱2,450.00, napahinto siya.
Tahimik niyang ibinalik ito at napangiti ng pilit.
“Apo, may mas mura po ba kayo, mga isang libo lang?”
“Pasensya na po, Lolo. Wala po kaming ganoon kamura rito.”
Ngumiti si Mang Ernesto. “Ayos lang. Salamat na lang, apo.”
Habang palabas siya, mabagal ang bawat hakbang. Sa puso niya, may halong lungkot at alaala ng kabataan—ng pag-ibig, ng panahon, at ng pagnanais magmukhang marangal kahit tumatanda.
Sa counter, pinagmamasdan siya ng may-ari ng tindahan—si Miguel, isang lalaking nasa edad trenta. Nang makita niya ang tagpo, agad niyang tinawag ang matanda.
“Lolo, sandali lang po!”
Lumingon si Mang Ernesto, nagulat.
“Bakit, iho?”
Lumapit si Miguel dala ang isang maliit na kahon.
“Narinig ko po kayo tungkol sa reunion. Para po ngayong gabi ‘yon, hindi ba?”
Tumango si Mang Ernesto. “Oo, gusto ko lang magmukhang maayos kahit sandali.”
Ngumiti si Miguel.
“Tay, tanggapin niyo po ito. Regalo ko po.”
“Ha? Hindi puwede ‘yan, iho! Hindi ako sanay tumanggap ng libre.”
“Hindi po ito tungkol sa pera,” sagot ni Miguel. “Nung bata pa ako, may guro akong nagturo kung paano magtali ng kurbata. Wala kasi akong ama. Ang sabi niya, ‘Ang pagiging disente ay unang anyo ng paggalang sa sarili.’ Simula noon, tuwing may nakikita akong tulad ninyo, naaalala ko siya.”
Nanginig ang tinig ni Mang Ernesto.
“Salamat, hijo… Hindi mo alam kung gaano ito kahalaga sa akin.”
Kinagabihan, dumating siya sa reunion—matikas pa rin kahit may edad. Nakasabit sa leeg niya ang kurbatang regalo ni Miguel. Lahat ng mga dating kaklase niya ay napatingin.
“Ernesto! Ang ganda ng kurbata mo ah!”
Ngumiti siya.
“Regalo ‘to ng isang taong naniwala na may halaga pa rin ang kabaitan.”
Pag-uwi niya, binuksan niya ulit ang kahon at nakita ang maliit na note:
“Para sa mga taong marunong magbigay-halaga—sa panahon man o sa tao.”
Doon siya napaluha, hindi dahil sa kurbata—kundi sa alaala ng isang kabutihang hindi nabibili, kundi ipinapasa.
