Sa isang malawak at marangyang mansyon na napapalibutan ng matataas na pader, naninirahan si Señora Isabella, isang biyudang donya na nasaksihan na ang lahat ng uri ng karangyaan at panlilinlang na kayang ialok ng mundo. Ang kanyang yaman ay hindi matatawaran, ngunit kasabay nito ang isang malalim na pakiramdam ng kalungkutan at kawalan ng tiwala. Ang kanyang mga anak ay nasa ibang bansa, abala sa sarili nilang mga buhay, at ang tanging kasama niya sa araw-araw ay ang kanyang mga kasambahay. Sa paglipas ng mga taon, natutunan niyang ang pera ay kayang bilhin ang serbisyo, ngunit hindi ang katapatan—isang aral na paulit-ulit niyang naranasan sa mapait na paraan.

Dito pumapasok si Lina, isang babaeng nasa edad kuwarenta, may malinis na puso at masipag na mga kamay. Mahigit limang taon na siyang nagsisilbi kay Señora Isabella, at sa lahat ng dumaan sa mansyon, tanging kay Lina lamang nakaramdam ng kakaibang kapanatagan ang donya. Ngunit sa kabila nito, ang mga multo ng nakaraang pagtataksil ay patuloy na bumubulong sa isipan ni Señora Isabella. “Lahat ba ng tao ay may presyo?” tanong niya sa sarili isang gabi habang nakatingin sa kanyang repleksyon sa salamin.

Dahil sa matinding pagnanais na malaman ang katotohanan, isang mapangahas na plano ang nabuo sa kanyang isipan—isang pagsubok na hindi lamang susukat sa katapatan ni Lina, kundi maglalantad din sa tunay na anyo ng pagkatao kapag nahaharap sa tukso. Nagpasya si Señora Isabella na magpanggap na biglang nawalan ng paningin.

Kinutsaba niya ang kanyang personal na doktor, isang matalik na kaibigan, upang maglabas ng isang pekeng medikal na ulat. Ang balita ay mabilis na kumalat sa buong kabahayan: si Señora Isabella, ang dating matikas at palaging may kontrol sa lahat, ay isa nang bulag. Ang kanyang mundo ay biglang binalot ng kadiliman, ngunit sa likod ng kanyang mga matang nakapikit, mas malinaw niyang nakikita ang lahat.

Ang mansyon ay naging isang malaking entablado, at si Lina ang hindi nakakaalam na bida. Sa mga unang araw, ang lahat ay tila normal. Inalagaan ni Lina ang donya nang may dobleng pag-iingat. Inaalalayan siya sa paglakad, binabasahan ng mga libro, at matiyagang inilalarawan ang kulay ng mga bulaklak sa hardin na hindi na nito “makita.” Ngunit alam ni Señora Isabella na ang tunay na pagsubok ay hindi pa nagsisimula.

Sinimulan ng donya ang kanyang eksperimento. Isang araw, habang nag-aayos ng kanyang mga alahas, “aksidente” niyang naiwala ang isang mamahaling hikaw na diyamante sa sahig. Pinanood niya mula sa siwang ng kanyang mga talukap kung paano nagwalis si Lina sa silid. Nakita niya ang pagkislap ng hikaw sa dulo ng walis. Huminto si Lina, dinampot ito, at pinagmasdan. Sa sandaling iyon, huminto rin ang paghinga ng donya. Ito na ba iyon? Ibubulsa ba niya ang isang bagay na kayang bumuhay sa kanyang pamilya sa loob ng isang taon?

Ngunit matapos ang ilang segundo, lumapit si Lina sa kanya. “Señora, nahulog po yata ang hikaw ninyo. Heto po, itago niyo na po nang mabuti,” sabi nito sa malumanay na boses, habang inilalagay ang malamig na diyamante sa kanyang palad. Nakahinga nang maluwag si Señora Isabella, ngunit may kaunting kirot. Ito ay isang patunay ng katapatan, ngunit bakit kailangan niyang gawin ito?

Hindi pa siya nakuntento. Itinaas niya ang antas ng pagsubok. Isang hapon, habang nagbibilang ng pera sa kanyang mesa, sadyang naglagay siya ng ilang piraso ng isang libong piso sa ilalim ng mesa, na parang mga nalaglag na hindi niya napansin. Tinawag niya si Lina para magdala ng isang basong tubig. Gaya ng inaasahan, napansin ni Lina ang mga pera sa sahig. Muli, huminto ang mundo para kay Señora Isabella. Dinampot ni Lina ang pera, ngunit sa halip na ibalik agad, tumayo lang ito roon nang ilang sandali, hawak ang mga salapi. Nagsimulang kabahan ang donya. Ito na ba ang katapusan ng kanyang tiwala?

Ngunit lumapit si Lina, kinuha ang kamay ng donya, at maingat na inilagay ang pera sa palad nito. “Señora, baka po malimutan ninyo, may pera pong nahulog sa ilalim ng inyong mesa. Mahirap na po, baka mawala.” Walang bahid ng kasakiman sa boses nito, tanging purong pag-aalala. Sa pagkakataong iyon, hindi na lamang ginhawa ang naramdaman ni Señora Isabella, kundi hiya.

Ang pinakamatinding pagsubok ay ang huli. Kinausap niya ang kanyang abogado sa telepono, tinitiyak na maririnig ni Lina. “Oo, itago mo lang ang lahat ng cash sa vault sa ilalim ng aking kama. Walang nakakaalam ng kombinasyon kundi ako. Iyon ang aking emergency fund.” Pagkatapos ng tawag, nagdahilan siyang kailangan niyang magpahinga at hiniling na iwanan siyang mag-isa. Sa pamamagitan ng isang maliit na CCTV camera na ipinasadya niya, pinanood niya ang mga kilos ni Lina. Inayos ni Lina ang silid, inilagay ang kumot sa kanya, ngunit ni isang sulyap ay hindi nito ibinigay sa direksyon ng kama kung saan naroon ang sinasabing vault. Ang tanging ginawa nito ay siguraduhing komportable ang kanyang amo bago tahimik na lumabas ng silid.

Doon napagtanto ni Señora Isabella ang kanyang pagkakamali. Ang kanyang pagsubok ay hindi lamang tungkol sa pera. Nakita niya ang katapatan ni Lina hindi sa mga pagkakataong hindi ito nagnakaw, kundi sa mga sandali ng wagas na pagkalinga. Nakita niya ito sa pagtimpla nito ng kanyang paboritong tsaa nang hindi niya hinihiling, sa pagpili nito ng damit na babagay sa kanyang kalooban, at sa mga gabing binabantayan siya nito kapag siya ay may masamang panaginip. Si Lina ay hindi lamang isang kasambahay; siya ang naging kanyang mga mata, kanyang anino, at kanyang pamilya.

Isang gabi, habang naghahapunan sila, biglang humagulhol si Señora Isabella. Nag-alala si Lina at agad na lumapit. “Señora, anong problema? May masakit po ba sa inyo?”

Sa pagitan ng kanyang mga hikbi, dahan-dahang iminulat ni Señora Isabella ang kanyang mga mata at tinitigan si Lina—isang malinaw at direktang tingin na puno ng pagsisisi at pasasalamat. Nanlaki ang mga mata ni Lina. Hindi siya makapagsalita. Pagkalito, gulat, at kaunting sakit ang gumuhit sa kanyang mukha.

“Patawarin mo ako, Lina,” sabi ng donya, habang tuloy-tuloy ang agos ng luha. “Patawarin mo ako sa aking kahangalan. Hindi ako bulag. Nagpanggap lang ako… para subukin ka. At sa lahat ng pagsubok na ginawa ko, ako ang bumagsak. Ikaw ang nagturo sa akin ng tunay na kahulugan ng katapatan.”

Ikinuwento ni Señora Isabella ang lahat. Ang bawat pagdududa, bawat pagsubok, at bawat sandali ng kanyang lihim na pagmamasid. Sa halip na magalit, niyakap ni Lina ang matanda. Naramdaman niya ang bigat ng kalungkutan at takot na pinagdaanan ng kanyang amo.

Mula sa araw na iyon, nagbago ang lahat. Ang relasyon nila ay hindi na amo at utusan, kundi pamilya. Itinuring ni Señora Isabella si Lina hindi na bilang kasambahay, kundi bilang kanyang pinakamatalik na kaibigan at tagapag-alaga. Itinaguyod niya ang pag-aaral ng mga anak ni Lina at tiniyak na ang kanyang kinabukasan ay magiging maginhawa.

Natuklasan ni Señora Isabella na ang tunay na kayamanan ay hindi ang perang nakatago sa vault, kundi ang tiwalang hindi nabibili at ang katapatang kusang-loob na ibinibigay. At sa kanyang “pagkabulag,” sa wakas ay natuto siyang makakita nang tunay.