Tahimik ang conference room ng korte. Nakatayo sa harap ko si Daniel, ang dating asawa kong minsang pinangarap kong makasama habang buhay. Suot niya ang mamahaling suit, bagong biling designer. Kasama niya ang fiancée niyang si Clarisse — elegante, kumikislap ang alahas sa ilalim ng ilaw.
Ako naman, simple lang. Navy blue thrift-store dress, nilabhan at inayos nang maayos, dala ang dangal sa kabila ng pagkakautang at kakulangan sa pera.
“Hindi mo pa rin pala kayang ayusin ang sarili mo, Lila,” malamig na sabi ni Daniel, may halong pang-uuyam.
Ngumiti si Clarisse, may bahagyang tawa. “Baka thrift-store pa rin ‘yan, no?”
Pinilit kong huwag ipakita ang sakit. Pinirmahan ko ang divorce papers nang tahimik. Pagkatapos, ngumiti ako, “Don’t worry, Daniel. Maybe fate still owes me something beautiful.”
Habang palabas ng korte, may napansin akong matandang babae na hirap sa pagbitbit ng libro. Agad kong nilapitan.
“Ma’am, tulungan ko po kayo,” sabi ko, kinuha ang ilan sa mga libro.
Ngumiti siya. “Salamat, hija. Papunta sana ako sa seminar, pero baka maligaw na ako.”
Habang naglalakad kami, nagkuwentuhan. Siya pala ay kilalang propesor, si Professor Amelia Rivas.
“Ah, kayo po pala ‘yung sumulat ng Women Who Rise After the Fall?” tanong ko, halos nanginginig sa tuwa.
Ngumiti siya. “Tama ka, Lila. Gusto mo bang sumama sa seminar mamaya? Pakilala kita sa mga estudyante.”
Sa seminar, pinakilala niya ako bilang babae na may tapang at dignidad sa gitna ng sakit. Habang nagsasalita ako tungkol sa pagtalikod ng dating asawa, pagtitiis, at pagbangon, unti-unti kong naramdaman ang bigat na bumababa sa dibdib ko.
Nang matapos, palakpakan ang buong hall. May lumapit, may nagpasalamat, may umiyak. Sa gilid, nakita ko si Daniel — nagulat at tahimik.
“Daniel,” putol ko. “You’ll never understand, because you traded something real for something that only shines on the surface.”
Tumingin siya sa fiancée niya, nakayuko.
“Fate has a way of balancing things,” sabi ko, sabay ngiti. “Now I finally got something you can’t buy — respect, peace, and myself.”
Pag-uwi ng bahay, tumawag si Professor Rivas.
“Lila, may publisher gusto kang makausap. Gagawin nilang libro ang kuwento mo. The Woman in the Thrift-Store Dress.”
Napangiti at napaluha ako. Tumitingala sa langit, bumulong:
“Salamat, Diyos ko… hindi pala iniwan ng tadhana.”
Ang thrift-store dress na tinawanan nila noon, ngayon ang simbolo ng tapang, dignidad, at bagong simula. ❤️
