Ang Manugang na Nagtago ng mga Bangkay ng Biyenan sa Likod ng Bakuran ng mga Saging Upang Itago ang Kanyang Kasalanan sa Pangangaliwa

Sa isang tahimik na umaga ng huling bahagi ng tag-init, balot ng manipis na hamog ang maliit na baryo ng San Miguel, isang probinsiyang tahimik sa Batangas. Ang mga tao ay abala sa kani-kanilang gawain, walang nakapansin na ilang oras lamang ang lilipas bago ang baryo’y maging sentro ng isang misteryo ng pagkawala na yayanig sa buong lugar.

Si Mang Ernesto at Aling Lita, mag-asawang kilalang mabait at masipag, ay hindi lumabas upang mamalengke gaya ng dati. Nakasara ang kanilang bahay, at walang sumasagot sa mga tawag. Ang anak nilang si Ramon, na nagtatrabaho sa Maynila, ay tumawag nang paulit-ulit ngunit walang nakasagot. Noong una, inakala ng lahat na bumisita lang sila sa mga kamag-anak. Ngunit pagsapit ng ikatlong araw, may kakaibang amoy na kumalat mula sa likuran ng kanilang bahay, kung saan nakatanim ang mga punong saging.

Dahil dito, ipinatawag si Lieutenant Roberto Dela Peña, pinuno ng Criminal Investigation Unit ng Batangas Police. Isa siyang beteranong imbestigador, sanay sa mga kasong mabigat. Ngunit ngayong nakatayo siya sa harap ng maliit na bahay na nakatago sa gitna ng masukal na taniman ng saging, may naramdaman siyang kakaiba.

Bahagyang bukas ang pinto. Sa may kusina, may isang mangkok ng kanin na hindi pa nauubos, at isang upuang nakatagilid na parang may nagmamadaling tumayo. Tahimik ang buong paligid—masyadong tahimik.

Ang unang lumabas upang salubungin ang mga pulis ay si Mariel, ang manugang nina Mang Ernesto at Aling Lita. Bata pa siya, mga dalawampu’t walong taong gulang, payat, maputla, at halatang ilang gabi nang hindi nakakatulog.

Nang tanungin ni Lieutenant Dela Peña, nanginginig ang boses ni Mariel:
— “Hindi ko rin po alam kung saan sila nagpunta. Sabi nila, bibisitahin lang ang kaibigan sa kabilang bayan, pero hindi na sila bumalik.”

Matalim ang tingin ng opisyal. Napansin niyang nanginginig ang mga kamay ni Mariel, at may bakas ng putik sa laylayan ng kanyang damit.
Tahimik niyang tanong:
— “Bakit mukhang nilinis mong mabuti ang bahay kagabi?”
Napayuko si Mariel:
— “Naglinis lang po ako, baka madumihan.”

Ngunit ilang sandali pa lang, nang umikot ang forensic team sa bakuran, biglang tumahol nang malakas ang asong pulis sa pinakadulong bahagi ng taniman ng saging.
Mula sa lupa, sumingaw ang mabahong amoy.
Agad na nag-utos si Lieutenant Dela Peña:
— “I-kordon ang lugar na ‘yan. Walang lalapit.”

Pagkalipas ng ilang oras, natagpuan nila sa ilalim ng bagong tabon na lupa ang mga palatandaang nagpatunay ng isang mabigat na krimen.

Kinagabihan, sa silid ng imbestigasyon, tahimik na nakaupo si Mariel sa harap ng opisyal, luhaan, nanginginig ang mga kamay. Paulit-ulit niyang sinasabi: “Wala akong alam, totoo ‘yan.” Ngunit nang ilapag ng opisyal ang larawan ng pinangyarihan at malamig na tinig na nagsabi:
— “May bakas ng dugo ng tao sa lupa sa likod ng bahay. Gusto mo bang ipaliwanag ito?”

Napaiyak si Mariel. Matagal siyang tahimik bago bumulong:
— “Hindi ko sinasadya… gusto ko lang sanang manahimik ang lahat.”

Ang Katotohanang Unti-unting Nabunyag

Sa mga pira-pirasong salaysay ni Mariel, unti-unting nabuo ang nakakatakot na katotohanan.

Ang kanyang asawa, si Ramon, ay nagtatrabaho sa Maynila at bihirang umuwi. Sa bahay, si Mariel ay naiwan kasama ng kanyang mga biyenan. Noong una, payapa ang buhay, ngunit lumipas ang mga buwan at nagsimula siyang makaramdam ng bigat. Si Aling Lita ay mahigpit at madalas siyang pagalitan sa maliliit na bagay. Si Mang Ernesto naman ay laging seryoso, madalas magsabi: “Gawin mo ang tungkulin mo bilang manugang.”

Sa gitna ng kalungkutan, nakilala ni Mariel si Tomas, isang pintor na madalas magtrabaho sa kapitbahay. Nagsimula silang mag-usap, magpalitan ng mensahe, hanggang sa lumalim ang kanilang ugnayan. Hindi niya balak manloko — gusto lang niyang maramdaman muli na may nagmamalasakit.

Ngunit isang hapon, umuwi nang maaga si Aling Lita at nahuli silang magkasama sa bakuran. Walang sinabi ang matanda, ngunit ang titig nito ay nagsalita na ng lahat. Kinagabihan, nagkaroon ng matinding pagtatalo. Si Mang Ernesto ay nagalit at nagbanta na tatawagan si Ramon. Sa takot at gulat, naitulak ni Mariel si Aling Lita na bumagsak sa gilid ng mesa. Nang tangkain ni Mang Ernesto na saklolohan ito, naganap ang isa pang pagtutulakan — at pareho silang bumagsak.

Nang matauhan si Mariel, pareho nang walang malay ang kanyang mga biyenan. Sa takot, hindi niya alam ang gagawin. Pagbalik ni Tomas, sinabihan siyang “Huwag mong hayaang malaman ng iba.” At doon nagsimula ang kasinungalingan — at ang kasalanan na hindi na niya maitatago.

Araw-araw, pinagtatakpan niya ang bakas ng nangyari. Sa likod ng bakuran, sa ilalim ng mga punong saging, doon niya itinago ang lahat — kasama ng kanyang konsensya.

Tatlong Buwan Pagkatapos

Sa paglilitis, tahimik lang si Mariel. Habang binabasa ang hatol, napahagulgol siya:
— “Sana sinabi ko na lang ang totoo… sana alam ko kung kailan titigil.”

Sa labas ng korte, dumaan ang hangin. Sa dating bakuran, sinasabi ng mga residente na tuwing gabi, kapag humahampas ang hangin sa mga dahon ng saging, parang may boses na umiiyak.

Ngunit marahil, iyon ay hindi multo — kundi ang tinig ng isang konsensiyang hindi na kailanman matahimik.

Mensahe ng Kuwento

Ang kasalanan ay hindi nagsisimula sa isang pagpatay, kundi sa unang kasinungalingan na pinili nating paniwalaan.
Ang pagtataksil ay hindi lamang sumisira sa ibang tao — kundi winawasak ang kaluluwa ng taong gumawa nito.

Paalala:
Ang kuwentong ito ay ganap na kathang-isip. Layunin nitong ipakita ang mga sulok ng damdamin ng tao at magbigay babala sa mga kahihinatnan ng pandaraya, kasinungalingan, at takot.
Walang anumang pagkakatulad sa mga tunay na tao o pangyayari.