Sa loob ng dalawang taon bilang taxi driver, sanay na si Cleo sa lahat ng klase ng pasahero — mga lasing na humahalik sa hangin tuwing madaling-araw, mga negosyanteng amoy pagod at lihim, at mga magkasintahang tila nagmamadaling tumakas sa mundo. Ngunit ngayong gabi, kakaiba ang katahimikan ng kalsada.
Makapal ang hamog, basa ang daan, at ang headlights ng kanyang taxi ang tanging ilaw sa dilim. Habang nagmamaneho, napahawak siya sa kanyang tiyan — walo na ang buwan ng kanyang pagdadalang-tao.
“Kaunti na lang, anak,” bulong niya, “uuwi na tayo kay Chester mamaya.”
Sumipa ang sanggol, para bang sumasang-ayon. Napangiti si Cleo kahit pagod.
Tatlong buwan na siyang solo — simula nang iniwan siya ni Mark, ang asawang pinili ang sekretarya nito kaysa sa kanila. Sa bawat biyahe, paulit-ulit niyang ipinapaalala sa sarili: “Kaya ko ‘to. Para sa anak ko.”
Habang nagmamaneho bandang hatinggabi, may nakita siyang lalaking naglalakad sa gilid ng highway — basang-basa, may dugo sa braso, at halos himatayin.
“Kuya, ayos ka lang?” sigaw ni Cleo matapos ibaba ang bintana.
“Pakiusap… tulungan mo ako. Kailangan kong makarating sa ospital,” mahina nitong sabi, nanginginig.
May kutob si Cleo na delikado, pero nang makita niyang halos matumba na ito, agad niyang binuksan ang pinto.
“Sumakay ka na bago ko pa pagsisihan ‘to,” aniya.
Pag-alis nila, may humahabol na sasakyang may nakakasilaw na ilaw sa likod. “Ano ‘yan? May humahabol sa’yo?”
“Hindi mo maiintindihan. Pero salamat… kahit di mo ako kilala.”
“Wala ‘yon,” sagot ni Cleo, humahabol ng hininga. “Mas malaking kasalanan ang hindi tumulong.”
Sa husay niyang magmaneho, naiwasan nila ang mga humahabol at nakarating sa ospital. Naihatid niya ang lalaki bago ito tuluyang mawalan ng malay.
Bago ito tuluyang dalhin sa emergency room, hinawakan siya nito at bulong, “Hindi mo alam kung gaano kalaki ang utang na loob ko sa’yo.”
Pag-uwi, niyakap ni Cleo si Chester, ang pusang tanging kasama sa bahay. Hindi niya alam kung bakit nanginginig pa rin siya — takot o awa, hindi niya alam.
Kinabukasan, paggising niya, may mga ugong ng makina sa labas. Pagbukas niya ng kurtina, halos matulala siya: tatlong itim na SUV ang nakaparada sa harap ng bahay, at mga lalaking naka-suit ang bumaba.
“Diyos ko… ano ‘to?” bulong niya. “Tinulungan ko bang kriminal kagabi?”
May kumatok. Binuksan niya ang pinto — at nandoon ang lalaking tinulungan niya kagabi, malinis na, naka-kotse, kasama ang isang matandang lalaki at ilang gwardya.
“Magandang umaga, Ma’am Cleo,” sabi ng isa. “Ako si James, security head ng pamilyang Atkinson. Ito si Mr. Atkinson, at ang anak niyang si Archie — ang lalaking tinulungan ninyo kagabi.”
Nabigla si Cleo. “Ang mga Atkinson? Kayo ‘yung pamilyang nasa balita! Yung may anak na dinukot?”
Tumango si Mr. Atkinson. “Kung hindi dahil sa inyo, baka hindi na namin muling makita ang anak ko. Nais kong magpasalamat mula sa aming puso.”
Inabot nito ang sobre na may malaking tseke, ngunit tinanggihan ni Cleo.
“Sir, hindi ko po iyon magagawa. Tinulungan ko lang dahil tao ako.”
Ngumiti si Archie. “At ‘yan ang dahilan kung bakit gusto naming kayong tulungan. Naghahanap kami ng taong may puso at tapang. Gusto naming kayong maging bahagi ng aming foundation — isang proyekto para sa kaligtasan ng komunidad.”
Napatulala si Cleo, halos hindi makapagsalita.
Habang umaalis ang mga SUV, napahawak siya sa kanyang tiyan at bulong:
“Narinig mo ‘yon, anak? Hindi pala natatapos sa sakit ang mga kwento. Minsan, ang kabutihan ang simula ng bagong buhay.”
