Sa PALENGKE NG TONDO, araw-araw makikita si Mang Ruel, ang lalaking may bakal sa paa na nagtutulak ng maliit na kariton ng gulay—talong, kamatis, sibuyas, at malunggay. Hindi siya mayaman, hindi rin tanyag, pero ang kanyang puso ay mas malaki kaysa sa sinuman sa paligid.
Tinatawanan siya ng mga tao. “Pilay na, nagtitinda pa rin!” sigaw ng mga binatilyo habang siya’y dumaraan. Ngunit sa halip na sumagot, ngumiti lang siya at nagpatuloy sa pagtitinda. Dahil para sa kanya, bawat benta ay pagkain para sa anak niyang si Junjun, na may hika at nangangarap makapasok muli sa eskwela.
Hanggang isang hapon, isang sigaw ang umalingawngaw—
“’Yung bata! Nahulog sa kalsada!”
Mabilis ang takbo ng delivery truck, at walang gustong gumalaw. Ngunit si Mang Ruel, sa kabila ng kanyang pilay, tumakbo. Gumapang, dumulas, halos mabali ang bakal sa paa—ngunit naabot niya ang bata, hinatak ito palayo ilang segundo bago dumaan ang gulong ng trak.
Tahimik ang paligid. Ang mga taong tumatawa noon, ngayon ay nakatitig at tahimik, puno ng hiya at paghanga.
“Wala ’to… ang mahalaga, ligtas siya,” bulong ni Ruel habang yakap ang batang umiiyak.
Kinabukasan, kumalat ang video ng kanyang kabayanihan—“The Hero Vendor from Tondo.” Dumagsa ang tulong, pero para kay Ruel, sapat na ang pagbabago ng puso ng mga tao.
Ngayon, hindi na siya “’yung pilay na nagtitinda.”
Siya na si Mang Ruel, ang bayani ng kalsada—ang paalala na minsan, ang taong hinuhusgahan mo ang siyang magliligtas ng buhay mo.
