Ang dilim sa emergency room hallway ay biglang nilamon ng mabilis na flash ng isang security flashlight, kasabay ng nanginginig na boses na sumisigaw ng “Tulungan niyo ako!” Sa loob ng ilang segundo, nagbago ang lahat. Ang isang gabi ng regular na duty ay naging isang high-stakes chess match sa pagitan ng protocol at ng biglaang pagdating ng isang hindi inaasahang bisita.
Kumusta kayonglahat, at maligayang pagdating sa isang bagong paglalakbay sa mga kwentong madalas nating hindi nakikita. Ngayon, sisilipin natin ang isang mundo sa likod ng mga salamin ng ospital, isang mundo kung saan ang pag-aalaga at seguridad ay patuloy na nagtatagpo: paano nga ba hinaharap ng mga ospital ang mga hindi inaasahang indibidwal at ang kanilang masalimuot na safety protocols?
Ginagarantiya ko sa inyo, sa pagtatapos ng videong ito, hindi na kayo muling titingin sa mga ospital at sa kanilang mga frontliner sa parehong paraan. Kunginteresado kayo sa mga kwentong nagpapakita ng tunay na katatagan, puso, at hindi matatawarang dedikasyon ng ating mga bayaning frontliner, huwag kalimutang pindutin ang subscribe buttonngayon, upang makasama namin kayo sa bawat pagtuklas.
Kaya’t halina’t simulan ang ating paglalakbay sa gabing iyon, kung kailan sinubok ang hangganan ng pag-aalaga at seguridad sa isang ospital.
***
Sa loob ng isang abalang gabi sa Emergency Department ng General Hospital, naroon si Nurse Aling Nena, humigit-kumulang 40s, ang kanyang mga mata ay palaging alerto sa bawat paggalaw sa silid. Bilang isang bihasang emergency nurse, nakita na niya ang lahat – mula sa maliliit na sugat hanggang sa mgasitwasyong nagbabanta sa buhay. Suot ang kanyang asul na scrub suit, ang kanyang maitim na buhok ay nakatali nang maayos, siya ang tipo ng tao na may maingat ngunit mapagmahal na pag-uugali, na alam kung paano panatilihin ang kalmado sa gitna ng kaguluhan.
Biglang, isang anino ang gumalaw sa gilid ng kanyang paningin. Isang matangkad na pigura ang lumitaw sa lobby, ang kanyang mukha ay balisa at ang kanyang pananamit ay gusot. Hindi ito mukhang pasyente, ni bisita. Parang galing sa lansangan, gulo ang buhok, at ang kanyang mga mata ay naghahanap ng kung ano. Mabilis na napansin ni Aling Nena ang kanyang kakaibang pagkilos, isang instinct na nabuo sa maramingtaon ng karanasan. Hindi ito ang karaniwan na pagpasok.
Mula sa kanyang istasyon sa tabi ng entrance, si Security Officer Mang Tonyo, humigit-kumulang 50s, ay naunahan na si Aling Nena sa pagmamasid. Si Mang Tonyo ay isang matatag at kalmadong security officer na may malawak na karanasan. Nakasuot siya ng kanyang uniporme, ang kanyang matipunong pangangatawan ay nagpapahiwatig ng kanyang pagiging alerto. Ang kanyang mga mata ay nakatuon sa bagong dating, agad niyang sinusuri ang posibleng banta. Hindi niya binabalewala ang anumang kakaibang paggalaw, dahil alam niya na sa isang ospital, ang bawat segundo ay mahalaga.
Lumapit ang lalaki, humahawak sa dingding, at nagsimulang bumulong ng hindi maintindihan. Mukhang nawawala siya sa kanyang sarili, o posibleng nasa ilalim ng impluwensya ng isang bagay. Si Aling Nena, na pinapanatili ang kanyang distansya, ay sinusubukan nang suriin ang sitwasyon. “Emergency triage,” isip niya, “Hindi lang ito para sa mga pisikal na karamdaman. Kasama rin ang mga sitwasyong tulad nito.” Kailangan niyang malaman kung ang tao ay isang medikal na emergency, isang banta, o isang taong nangangailangan lamang ng tulong at gabay.
Ngunit ang ospital ay isang pampublikong lugar, isang kanlungan. Hindi mo basta-basta pwedeng paalisin ang isang tao na nangangailangan ng tulong, kahit pa hindi malinaw kung ano ang kanilang kailangan. Ito ang legal at etikal na aspeto na laging sinusubukan ang mga protocol. “Kailangan nating balansehin ang pag-aalaga at seguridad,” bulong ni Aling Nena sa sarili, habang papalapit na si Mang Tonyosa lalaki, dahan-dahan, hindi nagpapakita ng agresyon.
“Magandang gabi po,” kalmadong sabi ni Mang Tonyo, ang kanyang boses ay mahinahon. “Puwede ko po ba kayong tulungan? Ano po ang kailangan ninyo?” Ang lalaki ay lumingon, ang kanyang mga mata ay nagpapakita ng takot at pagkalito. Nagsimula siyang sumigaw ng mga random na salita, nagbabanta at humihingi ng tulong. Nagsimulang magtinginan ang mga pasyente at bisita sa waiting area. Ito ay isang sitwasyon nanangangailangan ng de-escalation – ang sining ng pagpapahinahon ng isang nagkakagulong indibidwal nang walang paggamit ng puwersa.
Agad na gumana ang kanilang mga protocol. Nagbigay ng senyas si Mang Tonyo sa ibang security personnel, na nasa likod ng mga CCTV camera, upang maging alerto. Samantala, lumapit si Aling Nena, dala ang isang maliit na trayng tubig at isang kumot. Alam niya na ang kagutuman, uhaw, at ginaw ay maaaring magpalala ng pagkalito. “Gusto niyo po ba ng tubig, sir? O baka giniginaw kayo?” malumanay niyang tanong, ang kanyang tinig ay parang musika sa gitna ng kaguluhan.
Sa ospital, ang pagtatasa ng panganib ay hindi lamang tungkol sa pisikal na banta, kundi pati na rin sa pagtukoy kung sino ang nangangailangan ng agarang atensiyon at kung paano protektahan ang mga mahina. Ang mga pasyente, lalo na angmga bata at matatanda, ay dapat manatiling ligtas. Mabilis na ipinaalam ni Aling Nena sa ibang staff na ilayo ang mga pasyente mula sa lugar, nang hindi lumilikha ng panic. Ito ay isang ‘threat isolation’ – paghihiwalay ng posibleng banta mula sa iba.
Sa gitna ng lahat, patuloy na kinakausap ni Mang Tonyo ang lalaki, angkanyang boses ay patag at nakakapanatag, habang dahan-dahang pinipilit na ilipat ang lalaki sa isang mas tahimik na lugar ng ER – isang pribadong silid para sa psychiatricassessment kung saan mas madaling masusuri ang kanyang kondisyon nang hindi naistorbo ang iba. Ang mga security officer sa ospital ay sinasanay hindi lamang sa paggamit ng puwersa kundi pati na rin sa pakikipag-usap at pag-unawa sa mga taong may problema sa pag-iisip.
Matapos ang halos 20 minuto ng pasensya at pagkaunawa, ang lalaki ay dahan-dahang napahinahon. Naging malinaw na siya ay isang taong walang tirahan na may problema sa pag-iisip at nawawala. Hindi siya isang banta, ngunit isang taong nangangailangan ng pangangalaga. Ito ay isang uri ng “unexpected patient” na madalas nilang nakakaharap.
Agad na ipinatupad ni Aling Nena ang susunod na protocol: “treating the vulnerable.” Habang si Mang Tonyo ay nanatiling malapit, sinimulan ni Aling Nena ang medikal na pagsusuri, tinitiyak na walang pisikal na pinsala ang lalaki. Pagkatapos, ang pakikipag-ugnayan sa social services ang naging susunod na hakbang. Ang ospital ay hindi lamang nagbibigay ng agarang pangangalaga, kundi tinitiyak din na mayroong pangmatagalang solusyon at suporta para sa mga tulad niya.
Ang gabing iyon ay isang paalala na sa mga pader ng isang ospital, ang kwento ng bawat tao ay mahalaga. Ang seguridad ay hindi lamang tungkolsa pagpoprotekta mula sa banta, kundi pati na rin sa pagbibigay ng kapayapaan at pag-asa sa mga nawawala.
***
Maraming salamat sa pagsama sa amin sa pagtuklassa napakahalagang paksang ito. Ang bawat ospital ay isang kumplikadong network ng pangangalaga at seguridad, at ang ating mga frontliner ang mga bayaning nagpapanatili nitong gumagana, sa kabila ng lahat. Kung nagustuhan niyo ang kwentong ito at nais ninyong matuto pa tungkol sa mga natatagong bahagi ng ating mundo, huwag kalimutang i-like ang video na ito at mag-subscribe sa aming channel para sa mas marami pang mga nakakaantig na kwento.
